há-tíð

f. [Germ. hochzeit; Dan. höjtid], a ‘high-tide,’ a high day, festival, Bs. i. 38, passim, Nj. 157, Fms. xi. 425, K. Á. 164: proverb., hátíð er til heilla bezt, Ld. 176 (Fms. ii. 39): very freq. esp. in eccl. sense, Jóla-h., Páska-h., Hvítasunnu-h., fæðingar-h.; Í dag þá hátíð höldum vér, Hólabók.